Biedrusko jest osiedlem położonym w gminie Suchy Las w powiecie poznańskim z trzech stron otoczone lasem (poligonem wojskowym), a od wschodu rzeką Wartą.
Pierwsze wzmianki na temat Biedruska pojawiają się w połowie XIII wieku. Od tego czasu miejscowość znajdowała się pod władaniem zakonu cysterek z Owińsk, a następnie rodziny von Treskow. Z początkiem XX wieku teren Biedruska i otaczających go wiosek przeszedł na własność wojska najpierw niemieckiego, później polskiego. Do końca lat 80-tych ubiegłego wieku Biedrusko było garnizonem zamkniętym. Dziś wojsko, co prawda nadal obecne jest w życiu lokalnej społeczności, ale sama miejscowość zmienia swój wygląd i charakter z jednostki wojskowej przeistacza się w nowoczesną miejscowość, która mieszkańcom oraz osobom odwiedzającym ma wiele do zaproponowania.

Przez Biedrusko przebiega droga powiatowa z Poznania do Wągrowca, most na rzece Warcie jest jedyną przeprawą przez rzekę na odcinku pomiędzy Poznaniem a Obornikami, oraz Rowerowy Pierścień poznański. W Biedrusku dominuje zabudowa wielorodzinna o charakterze zwartym wzbogacana przez powstające tu domy jednorodzinne oraz zabudowę szeregową.

Teren poligonu w związku z niską ingerencją człowieka oraz bogactwem fauny i flory objęty jest Obszarem Specjalnej Ochrony Natura 2000, a w 1994 uchwałą Rady Gminy Suchy Las nadano mu status Obszaru Chronionego Krajobrazu. OCHK Biedrusko obejmuje tereny dwóch rezerwatów, „Gogulec" oraz „Śnieżycowy Jar".

Ze względu na niepowtarzalny krajobraz teren biedruskiego poligonu znalazł się w kręgu zainteresowań filmowców. Realizowano na nim sceny do takich filmów jak:

• „Kazimierz Wielki" Ewy i Czesława Petelskich (1974 rok);
  
• „Ogniem i mieczem" Jerzego Hoffmana (1998 rok);
• „Dowód życia" Taylora Hackforda (2000 rok).

Biedrusko posiada wiele atrakcji, a głównymi są:

• pochodzący z końca XIX wieku neoklasycystyczny pałac wzniesiony przez Ludwika Hunha dla Albrechta Ottona von Treskowa stojący w ciekawym parku krajobrazowym, na wzgórzu, w pobliżu rzeki Warty;
• kasyno oficerskie (niestety popadające w ruinę) przebudowane po roku 1904 z wcześniejszego budynku z lat 80-tych XIX wieku nadając mu charakter modnych wówczas pensjonatów, budowanych w uzdrowiskowych miejscowościach niemieckich.